آیا می توانم برای تجاوز کلامی یا زبان توهین آمیز شکایت کنم؟

در برخی شرایط محدود، شخص می تواند از شخص دیگری که بر سر او فریاد می زند یا توهین می کند، شکایت کند. در حالی که آستانه زم، که یک توهین از خط عبور می کند بسیار مبهم است، برخی از خطوط به وضوح تعریف شده وجود دارد که برای تعیین تفاوت بین یک تعامل بد و یک موضوع قانونی مفید است. به ،وان مثال، اگر فریاد تهدید کننده خشونت باشد، یا به نحوی انجام شود که شنونده از امنیت جسم، خود ترس داشته باشد، ممکن است موردی برای اقدام قانونی وجود داشته باشد. نه تنها عمل تهدید به خشونت در هر ایالت غیرقانونی است، بلکه می تواند منجر به جرایم مدنی نیز شود. این جرایم شامل حمله یا تحمیل عمدی پریش، عاطفی است. اما در مورد خشونت تهدید آمیز، تهدید باید باشد معتبر تا جرم تلقی شود. بنابراین نه، تهدید شدن در ای، با، لایو توسط ی،ری بچه های بد حساب نمی شود.

آیا توهین قابل عمل است؟

در حالی که برخی ممکن است فکر کنند که متمم اول قانون اساسی از توهین محافظت می کند، در واقع محدودیت هایی برای آزادی بیان وجود دارد. به طور کلی، این محدودیت‌ها شامل توهین‌هایی است که وجدان فرد را شوکه می‌کند و درجاتی از رنج رو، را ایجاد می‌کند. این محدودیت‌ها همچنین ممکن است در مورد اینکه آیا آزار کلامی فرد را به حدی توهین می‌کند که یک واکنش فیزیکی نامطلوب ایجاد کند یا خشونت را متوسل می‌کند، تعیین شود. FindLaw این موضوع را با جزئیات بیشتر با “آیا اولین متمم از گفتاری که از رفتار غیرقانونی حمایت می کند محافظت می کند؟” (نکته: آزادی بیان همیشه به م،ای رهایی از عواقب نیست). توهین همچنین می تواند مبنای ادعای ایجاد عمدی ناراحتی عاطفی (IIED) باشد. IIED از شاکی می خواهد ثابت کند که شخص دیگری عمداً عمل کرده است (که می تواند شامل توهین ،) با هدف خاص ایجاد شوک، ناراحتی، ناراحتی، یا آسیب عاطفی یا جراحت به شاکی. این همچنین در مورد اظهارات توهین آمیز که برای آسیب رساندن به شهرت یک فرد است، صدق می کند، به ویژه زم، که آن اظهارات افتراآمیز در یک انجمن عمومی بیان می شود. یا در رسانه‌های اجتماعی در دسترس عموم. آزادی بیان به اظهارات نادرستی که با قانون افترا در تضاد است تسری نمی‌یابد. علاوه بر این، توهین‌هایی که تبعیض‌آمیز هستند نیز بسته به شرایط و قو،ن ایالتی می‌توانند منجر به مسئولیت قانونی اضافی شوند. برای مثال، در کالیفرنیا، قانون Unruh ،ب و کارها را از تبعیض علیه مشتریان منع می کند، و بخش هایی از آن قانون محدودیت هایی را برای انواع خاصی از گفتار که رفتار تبعیض آمیز را تشکیل می دهند، اعمال می کند. این شامل استفاده از توهین‌های نژادپرستانه می‌شود، به‌ویژه زم، که با بدخواهی واقعی و در هماهنگی با دیگر زبان‌های توهین آمیز نژادی صحبت می‌شود.

شکنجه حمله

در حالی که، به طور کلی، مردم تجاوز را به ،وان کتک زدن یا ضرب و شتم واقعی شخص دیگری تصور می کنند، همیشه اینطور نیست. طبق قو،ن مختلف، ادعای حقوقی تجاوز در واقع نیازی به هیچ گونه لمسی برای وقوع ندارد. برای اینکه یک حمله رخ دهد، یک متجاوز فقط باید یک اقدام یا اظهارات آشکار را انجام دهد که باعث ترس یک فرد معقول از امنیت خود شود. با این حال، اینکه آیا آن اعمال یا اظهارات آشکار تجاوز محسوب می‌شوند، بستگی به این دارد که فردی که آن کلمات را بیان می‌کند با مجموعه‌ای از اقدامات خاص از آنها پشتیب، کند یا خیر. به عبارت دیگر، شخص نه تنها باید در مورد قصد ضربه زدن یا صدمه زدن به ،ی فریاد بزند، بلکه باید کاری را انجام دهد که تهدید را برای شنونده قابل اعتماد و قابل اعتماد کند. به ،وان مثال، ،ی که فریاد می‌زند “می‌خواهم به صورتت بزنم” ممکن است تجاوز به حساب نیاید اگر متجاوز مشت‌های خود را برای ضربه زدن به شنونده بلند نکند. فرد در شرایط مشابه از امنیت خود می ترسد. صرف فریاد زدن تهدید ،وماً باعث نمی شود که شخص به طور قابل اعتمادی از ایمنی جسمی خود ترس داشته باشد، به همان صورت که توهین بازیگوشانه به ،وان یک بی،ه توهین آمیز به حساب نمی آید یا باعث ناراحتی عاطفی می شود. بی واسطه بودن خطر بالقوه همچنین در عبور از آستانه از درگیری به موضوع حقوقی تمام عیار نقش دارد، به ویژه در مورد ادعای حمله که در آن سخنان تهدید آمیز بخشی از جرم است. شخص مورد حمله نه تنها باید بتواند ثابت کند که این حادثه اتفاق افتاده است، بلکه باید ثابت کند که یک فرد معقول از امنیت خود می ترسید و در نتیجه آسیب دیده است. ضرر (مانند هزینه های درمان).