ترودو چین را به دلیل عدم اجازه اعتراض به سیاست‌های کووید محکوم کرد – جاناتان تورلی

جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا، بسیاری از ما را در این هفته هنگامی که چین را به دلیل سرکوب معترضان محکوم کرد، مات و مبهوت گذاشت. بسیاری از ما ترودو را به دلیل سرکوب اقتدارگرایانه او علیه کامیون داران معترض به سیاست های کانادا برای کووید محکوم کردیم. ترودو از قو،ن تروریستی برای مسدود ، حساب های بانکی، برخورد با کامیون داران به ،وان تروریست و با کامیون ها به ،وان سلاح های موثر رفتار کنید. این ادامه فقدان خودآگاهی مطلق ترودو (و عدم عینیت مداوم رسانه ها) است. او قبلاً به خاطر موضعش در برابر سرکوب معترضان توسط کوبا مورد ستایش قرار گرفته بود.

ترودو روز سه‌شنبه به رسانه‌ها گفت: «بدیهی است که همه در چین باید اجازه داشته باشند که خود را ابراز کنند، باید اجازه داشته باشند، می‌د،د، دیدگاه‌های خود را به اشتراک بگذارند، و در واقع اعتراض کنند. ما به این اطمینان می‌دهیم که چین می‌داند ما از حقوق بشر دفاع می‌کنیم، ما در کنار افرادی خواهیم ایستاد که خود را ابراز می‌کنند.»

این از زبان مردی است که برای اولین بار از قانون اضطراری 1988 استفاده کرد تا حساب کامیون داران و کمک های سایر شهروندان کانادایی را مسدود کند. این کاملا غیر ضروری بود و در حالی که رسانه ها عمدتاً از ترودو حمایت می کنند، این قدرت ها توسط گروه های آزادی مدنی در کانادا محکوم شده اند.

قانون 1988 برای رسیدگی به بزرگترین تهدیدات ملی در زم، که قو،ن موجود ناکافی هستند، طراحی شده است. با این حال، قو،ن زیادی وجود دارد که به پا،ازی جاده ها و پل ها اجازه می دهد. ترودو از این قانون برای ارعاب نه تنها کامیون داران بلکه هر ،ی که از آنها حمایت می کند استفاده می کند. این شامل ارسال لیست اسامی به بانک ها برای مسدود شدن حساب ها و مراجعه به دادگاه برای جلوگیری از رسیدن کمک های مالی به کامیون داران است.

از قضا این پدر ترودو بود که از سلف قانون استفاده کرد برای اولین بار در زمان صلح برای تعلیق آزادی های مدنی. نخست‌وزیر سابق پیر ترودو در 16 اکتبر 1970، پس از آنکه تروریست‌های جدایی‌طلب که خود را جبهه آزادی کبک می‌خواندند، جیمز کراس، کمیسر تجارت بریت،ا و پیر لاپورت، وزیر کار کبک، را ربودند، به قانون اقدامات جنگی استناد کرد. قانون قبلی هرگز در زمان صلح و فقط دو بار قبل از آن در طول جنگ های قبلی استفاده نشده بود.

جاستین ترودو، مانند پدرش، هرگز حامی سرسخت آزادی بیان نبوده است. در واقع، او اغلب از محدودیت های آن دفاع کرده است. او قبلاً اعلام کرده بود که «آزادی بیان بدون محدودیت نیست. . . ما مدیون خود هستیم که با احترام به دیگران رفتار کنیم و به دنبال صدمه زدن خودسرانه یا غیرضروری به ،، که با آنها در یک جامعه و یک سیاره شریک هستیم، نباشیم.»

او مدتهاست بوده است به دلیل سیاست های ضد آزادی بیان او مورد انتقاد قرار گرفت، از جمله اقدام او برای اصلاح قانون کیفری و قانون حقوق بشر کانادا برای جرم انگاری هرگونه “ارتباطاتی که بیانگر انزجار یا توهین به یک فرد یا گروهی از افراد بر اساس دلایل ممنوعه تبعیض باشد.” آن تنظیم گفتار بود به دلیل اصطلاحات مبهم آن مورد انتقاد قرار گرفت برای جلوگیری از “سکوهای رسانه های اجتماعی، [from being] برای تهدید، ارعاب، قلدری و آزار مردم، یا برای ترویج دیدگاه‌های نژادپرستانه، یهودی‌ستیز، اسلام‌هراسی، زن‌ستیزانه و همجنس‌گرا هراسی استفاده می‌شود که جوامع را هدف قرار می‌دهد، امنیت مردم را به خطر می‌اندازد و انسجام اجتماعی یا دموکراسی کانادا را تضعیف می‌کند.»

اینکه قاضی ترودو در مورد حمایت از آزادی بیان صحبت کند، شبیه به سخنان محمد بن سلمان آل سعود در مورد حمایت از مطبوعات آزاد است… این به سادگی اقتدار قوی او نیست.